‘Samenwerken
in transport,
is verbinden
in succes’
Gijs, jouw bedrijf heeft een lange geschiedenis die teruggaat tot 1903. Kun je ons in het kort vertellen over de ontwikkeling van het bedrijf?
“Zeker, mijn overgrootvader stamde uit een schippersfamilie en zette in Roosendaal een kantoor op de kaai op. Hij begon met de suikerbietenvracht, een connectie die mijn opa later uitbouwde. Toen het seizoen van de suikerbieten opdroogde, schakelde hij over naar de handel in zand en grind, met vrachtwagentransport naar zijn klanten. Zo groeide ons transportbedrijf gestaag door de jaren heen, met uitbreidingen zoals afzetbakken.”
En jij bent nu de vierde generatie, toch Gijs?
"Dat klopt inderdaad. Ik ben de vierde generatie van ons familiebedrijf. Tegenwoordig run ik het bedrijf samen met mijn vrouw Cindy. Oorspronkelijk stonden de letters G.C. voor Gijsbertus Cornelius, maar nu ik aan het roer sta, vertegenwoordigen die letters Gijs en Cindy."
Wist je altijd al dat je in deze sector wilde werken?
"Ja, eigenlijk wel. Het idee heeft altijd in mijn achterhoofd gespeeld, en ik ben altijd trots geweest op het familiebedrijf en hoe mijn overgrootopa en opa alles hebben opgebouwd."
Dus je bent min of meer vanzelf in het bedrijf gerold?
"Nou, min of meer wel, zij het via een omweg. Ik heb gestudeerd aan het Scheepvaart en Transport College in Rotterdam en ben vervolgens zo'n vijf jaar in het buitenland gaan wonen en werken. Eerst in Spanje, toen in Griekenland, en daarna nog een aantal jaren in Italië. Maar uiteindelijk kreeg ik heimwee naar Nederland, vooral naar Roosendaal."
Toch koos je ervoor om je bedrijf in eerste instantie in Rotterdam te runnen?
"Ja, dat klopt. Rotterdam heeft een ideale ligging voor ons bedrijf, met onze klanten in de buurt en de nabijheid van de haven. Echter, met de opkomst van digitalisering werd het steeds minder noodzakelijk om fysiek aanwezig te zijn op locatie. Al snel werd ik weer geïnteresseerd in de familiegeschiedenis van het bedrijf, vooral na het verkrijgen van de gedenksteen Koninklijk Erato, wat mijn trots weer aanwakkerde."
Trots op Roosendaal én je familie dus.
“Absoluut. Als je jong bent en gaat studeren, wil je vaak de wereld ontdekken en denk je dat Roosendaal je gestolen kan worden. Ik dacht dat ik de wereld kon veroveren, haha! Maar naarmate ik ouder werd, groeide mijn liefde voor Roosendaal weer en kreeg ik flinke heimwee naar de stad. Toen heb ik Rotterdam gauw weer ingewisseld voor de plek waar ik me thuis voelde.”
Wat maakt Roosendaal voor jou zo speciaal?
“Hier liggen mijn wortels. Ik denk dat Roosendalers, op een bescheiden manier, proberen te verbinden en te ondernemen. We hebben meer invloed dan we laten zien. We mogen trots zijn op Roosendaal en wat we hebben.”
Mee eens. Waarom delen Roosendalers volgens jou die trotsheid niet genoeg?
“Ik denk dat het een Nederlands fenomeen is, maar ook een kwestie van gewenning. We zijn misschien een beetje verwend geraakt. Het is belangrijk dat we laten zien wat we hebben en daar trots op zijn, zowel als inwoners van Roosendaal als van Nederland. Als je kijkt naar wat we als klein land bereiken, is dat echt bewonderenswaardig. Onze handelsgeest en ondernemerschap spelen daar een grote rol in. Het is essentieel dat we deze trotsheid weer overdragen aan onze jeugd, zodat zij ook de waarde van hun 'thuishaven' gaan zien. Het komt niet vanzelf en vergt hard werken, maar samen kunnen we veel bereiken.”
Trek je die mindset ook door op je onderneming?
“Absoluut. Ik hecht veel waarde aan samenwerking, ook binnen mijn branche. Ik zeg altijd: ‘Samenwerken in transport is verbinden in succes’. Ik probeer dit ook toe te passen in het Roosendaalse, niet alleen met mijn bedrijf maar ook binnen mijn rol bij de stichting Wielercomité. Het hoeft niet groots te zijn, maar elke bijdrage van iedere enthousiasteling telt.”
Wat een mooie instelling Gijs. Terug naar jouw bedrijf; wat is jullie succesfactor?
"Onze kracht ligt vooral in luchtvrachtzendingen en wegtransport van en naar West- en Oost-Europa. Maar ik geloof dat het hebben van een uitgebreid netwerk de sleutel is binnen onze sector. Zoals ik altijd zeg: ‘Wie tot tien kan tellen, kan de hele wereld bellen’."
Of misschien nu eerder WhatsAppen?
“Precies! Zolang we ons netwerk maar goed onderhouden. Ik geloof nog steeds in de kracht van persoonlijk contact, iets wat mijn klanten ook ontzettend waarderen.”
Dat begrijp ik. Modernisering is natuurlijk onvermijdelijk.
"Absoluut, elke dag verandert er wel iets en als bedrijf moet je met die veranderingen meegaan. Je hebt geen invloed op het verloop ervan en het heeft geen zin om vast te houden aan het verleden. Maar ik geloof dat zolang je bereid bent om met de tijd mee te gaan, je het ook vol zult houden."
Mee blijven bewegen dus. Hoe zie jij de toekomst van het bedrijf?
“Ik zou enorm trots zijn als mijn zoon het bedrijf overneemt. Ik leg geen druk op hem, maar ik zou het fantastisch vinden als hij ervoor kiest.”
Zijn naam Luuk is opvallend, aangezien alle opa's Gijs heetten, toch?
“Inderdaad. Luuk is vernoemd naar mijn schoonvader die overleed toen wij in verwachting van hem waren. Veel mensen vragen ernaar, gezien Gijs Bertus de rode draad was in onze familiegeschiedenis. Luuk kan de eerstvolgende zijn die niet Gijs heet, maar wel aan het roer staat. Maar hij is nog maar 17 en moet die keuze uiteindelijk zelf maken.”
Helaas moeten we het gesprek afsluiten, Gijs. Maar voordat we gaan: met wie zou jij aan de keukentafel willen zitten?
“Met mijn overgrootvader, de oude Gijs.”
Ja, dat dacht ik al!
"Ja, inderdaad! De oude Gijs. Dat zou een bijzonder gesprek zijn. En als ik dan ook nog mijn opa aan de keukentafel zou kunnen hebben, zou dat geweldig zijn. Ik heb ze beiden niet gekend, maar ik ben er zeker van dat ze trots zouden zijn en van bovenaf zouden zeggen: 'Nou, dat doe je goed, Botje!'", sluit Gijs met een glimlach af. [n]
