Ewald Sieben: Blauwe envelop

Om moverende redenen heb ik een allergie voor blauwe enveloppen. Blauw is mijn favoriete kleur, maar eenmaal in mijn brievenbus krijg ik er rode vlekken van. Iedereen snapt waar ik het over heb. Belastingen blijven een noodzakelijk kwaad. Ik grap wel eens dat ik mijn lidmaatschap heb opgezegd bij de belastingdienst, omdat ik het geen leuke club meer vind. Lachen! Maar voor een groeiende groep mensen is het helemaal geen grap! Het is bittere ernst. 

Ze zeggen niet alleen hun lidmaatschap op maar eisen zelfs geld terug omdat ze de overheid als één groot complot zien tegen de ‘soevereine mens’. Ze gaan daarbij heel ver. Ze betalen geen rekeningen of aanslagen, veranderen hun naam, erkennen geen gezag en fabriceren hun eigen ‘diplomatieke’ papieren. Nadere studie leert dat het getroebleerde complotdenkers zijn of mensen die al in de problemen zitten door schulden en werkloosheid. Het is een soort struisvogeltactiek. Als ik me onvindbaar maak door mijn kop in het zand te steken, ben ik er ook niet. Een even interessante als kansloze missie, waarmee deze mensen voor mij hebben afgedaan als serieuze gesprekspartners. Ik heb namelijk een hekel aan figuren die in een zelfgecreëerd sprookje wonen, te pas en onpas hun mening aanpassen aan de omstandigheden en dus geen enkel moment hun ware gezicht tonen. 

Het doet mij denken aan mijn eerste (en laatste) ervaring als voetbalscheidsrechter. Ik denk dat mijn zoon nog bij de F-jes van RKVV Roosendaal speelde en elke begeleider wel eens de fluit in handen gedrukt kreeg. Een van die achtjarige snotapen lapte alle regels aan zijn laars, zodat ik hem na een paar waarschuwingen tot de orde riep: ‘Hoe heet jij?’ vroeg ik streng. ‘Ronaldo!’ riep het brutaaltje zonder blikken of blozen. Een lach inhoudend heb ik hem laten lopen. Een grote fout, blijkt nu.