Ewald Sieben: ‘Foutje? Bedankt!’

Fouten maken hoort bij een leerproces. Ik had zelfs leraren die het stimuleerden. Fouten maken is de beste manier om iets te leren en te onthouden, preekten zij. Wetenschap is bij uitstek een tak van sport van vallen en opstaan. Amerika is in veel opzichten een achterlijk land, maar op dit punt heeft het mij gewonnen. Daar krijg je respect als je meerdere keren failliet bent gegaan. Dan ben je misschien niet het grootste licht, maar wel iemand met ballen, die doorzet en nooit opgeeft. In Nederland ben je na één faillissement afgeschreven. Geleerden breken zich het hoofd over de oorzaken van de enorme vertrouwensbreuk tussen politiek en burgerij. Ik niet. Als iemand in de politiek een fout maakt of een beslissing neemt die later toch niet goed uitpakt, staat de hele buitenwereld klaar om die persoon meteen een koppie kleiner te maken. En niet subtiel of met een opbouwende intentie, nee, keihard, genadeloos en met maar één doel: iemand voor een zo lang mogelijke periode uitschakelen. Deze afrekencultuur is niet alleen dodelijk voor het publieke vertrouwen in de politiek, maar ook voor slimme mensen met ambities. Het getuigt van respectloosheid en leidt momenteel tot een massale uittocht van de meest getalenteerde politici. Ze houden het voor gezien, en dat is even begrijpelijk als zorgelijk. Ik pleit hier voor het instellen van een jaarlijkse prijs voor ‘De beste fout’. Nee, serieus, een fout die zó leerzaam is dat er daarna serieuze verbeteringen zijn doorgevoerd die de wereld een stukje beter maken. Ik heb het dan niet over het tweemaal afdrukken van dezelfde puzzelpagina in een dagblad, maar wel over het begraven van een verkeerde overledene. Die pijnlijke vergissing zal ongetwijfeld voorkomen worden met betere procedures. Vraag is natuurlijk wel of dat de betrokken overledenen ene moer kan schelen.