‘Dagboek van een wijkzuster’ van Els Meeuwisse toont verschil van toen en nu

Vanaf haar eerste dag als wijkzuster hield ze haar agenda goed bij. Alle details van haar afspraken met cliënten vormden een soort van dossier. De agenda’s bewaarde ze in een doos. Veertig jaar lang. Na haar pensioen kwam bij een verhuizing de doos weer tevoorschijn en vroeg Els Meeuwisse zich af wat ze ermee zou doen. Haar voormalige werkgever Surplus wist het wel. Het resultaat: een boek waarin ze haar ervaringen als wijkzuster omschrijft. 

In het begin

Haar opleiding tot verpleegkundige-A rondde Els Meeuwisse intern in het ziekenhuis in Roosendaal af in 1976. Na nog een jaar lang studeren in het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam kwam er een vacature vrij als wijkzuster bij het toenmalige Witgele Kruis. “Een van de redenen om naar deze functie te solliciteren was, dat ook mijn man onregelmatig werkte en wij elkaar steeds misliepen”, vertelt de inmiddels gepensioneerde 69-jarige Els. “Er waren toen nog geen avond- of nachtdiensten, dus dat zou veel beter zijn voor onze prille relatie.” Het eerste verschil met toen en nu wordt hierdoor meteen duidelijk. Het Witgele Kruis en Groene Kruis fuseerden in De Kruisvereniging. “De kleur is eraf gegaan. Dat zeiden we toen. Het personeel werd via verschillende reorganisaties en samenvoegingen van dorpen uiteindelijk overgedragen aan Thuiszorg West-Brabant waar ik 31 jaar gewerkt heb. De laatste 9 jaar heb ik bij Surplus gewerkt.’’ Els kijkt met een glimlach terug op deze periode. “Het leukste van dit werk was dat je echt als gast bij de mensen kwam. De 1-op-1-aandacht heb ik altijd met plezier gegeven. Als je cliënten wat langer kende, ontstond er ook echt een wederzijds vertrouwen. Ik kwam bij sommigen jarenlang over de vloer.”

Een doos met 40 agenda’s

“Ik wilde al mijn agenda’s, die ik 40 jaar lang heb bewaard in een doos, niet bij het oud papier zetten”, legt Els uit. “Vincent Overmeer, manager bij Surplus, had dit vernomen. Hij nodigde me uit voor een gesprek. Daarin hebben we besloten om het uit te geven als een boek.”

De aantekeningen in haar agenda’s moesten digitaal omgezet worden tot een verhaal. “Ik kreeg daarbij hulp van de afdeling communicatie. Rosanne van Poppel heeft me daar enorm bij geholpen, want ik ben geen schrijfster. Alles had ik opgeschreven, elk gesprek, een verjaardag of bijvoorbeeld als iemand naar het ziekenhuis moest.”

Na redactiewerk werd het boek aangeboden bij een drukkerij. ‘Dagboek van een wijkzuster’ was geboren.

Boekpresentatie

Els zelf, maar ook Surplus is trots op het resultaat. Met het boek willen ze laten zien wat er in al die jaren is veranderd in de wijkverpleging. “Het grootste verschil is de administratie. Destijds hielden we een hele dag werken bij op één geschreven A-4tje. Nu zit je vaak een tijdje achter een computer omdat het voor vele anderen, zoals mantelzorgers, zichtbaar moet zijn.”

Op 24 april wordt het boek gepresenteerd bij woonzorgcentrum Fendertshof. Om 15.00 uur moet Els er zijn en zal ze zich laten verrassen. “Ik weet verder niets, alleen dat ik het eerste exemplaar krijgt uitgereikt van wethouder Pauline Joosten”, zegt ze. 

Pensioen

Inmiddels geniet ze van haar welverdiende pensioen. Verdere ambities om te schrijven heeft Els niet. “Hiermee hebben mijn agenda’s een doel gekregen. Het is goed zo.” Toch zit ze als gepensioneerde niet stil. Tijdens haar werk heeft ze zich altijd ingezet om verspilling van hulpmiddelen in de zorg tegen te gaan. “Nu hebben we ruimtes waar we deze spullen verzamelen en weer uitgeven aan wie het kan gebruiken, zoals een noodhospitaal in de Oekraïne. Dat loopt zo goed, dat ik hier als vrijwilligster nog een mooie taak heb.”

Het is duidelijk dat Els Meeuwisse niet alleen haar agenda’s, maar ook nog steeds haar zorghart heeft bewaard.